سنجش رابطه جامعه پذیری در دانشگاه با انگیزش تحصیلی دانشجویان

تحقیق حاضر با عطف توجّه به رویکردهای نظری و پژوهش هایی تجربی که به جنبه های غیرآموزشی فرآیند تحصیل و تأثیر آنها بر پیامدهای تحصیلی تأکید داشته اند، سازمان یافته است. بدین اعتبار با تأکید بر مفاهیمی نظیر دلبستگی تحصیلی، احساس اشتراک، کنترل تحصیلی و به طور کلی ساز و کارهایی که دانشجویان برای انطباق و به ویژه سازگاری روانی ـ اجتماعی با دانشگاه به کار می برند، تأثیر جامعه پذیری دانشگاهی بر انگیزش تحصیلی دانشجویان بررسی شده است. در پژوهش حاضر با استفاده از دو پرسشنامه انگیزش تحصیلی (ams) مبتنی بر نظریه خودمختاری و پرسشنامه تاکتیک های جامعه پذیری در دانشگاه بر پایه آراء وایدمن، بوگلر و سامیچ، رابطه بین دو متغیر مذکور بررسی می شود. نمونه این تحقیق را 307 نفر از دانشجویان شاغل به تحصیل در غالب رشته های تحصیلی دانشگاه شاهد (اعم از پزشکی و غیرپزشکی) تشکیل می دهند. نتایج تحقیق به طور کلی رابطه معنی دار بین نوع انگیزه تحصیلی با سنخ جامعه پذیری دانشگاهی و نقش تعدیل کننده متغیر جنسیّت در این رابطه را تأیید می کند. این نتایج نشان می دهد که بیشترین میزان پیشرفت تحصیلی در بین دانشجویانی مشاهده می شود که انگیزش تحصیلی آنها درونی و سنخ جامعه پذیری شان علم گرایانه است، این رابطه بین دختر ها قوی تر است، در حالی که کمترین میزان پیشرفت تحصیلی مربوط به دانشجویانی است که بی انگیزه و جامعه پذیری شان نیز دانشجویی گرایانه است. این رابطه بین پسر ها قوی تر است.